دو قدم مانده به گل

خانه‌ی دوست کجاست؟» در فلق بود که پرسید سوار.‏

آسمان مکثی کرد.‏

رهگذر شاخه‌ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن‌ها بخشید

و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:‏



‏« نرسیده به درخت،

کوچه‌باغی است که از خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازه‌ی پرهای صداقت آبی است.‏

می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ، سر به در می‌آرد،

پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی،

دو قدم مانده به گل،

پای فواره‌ی جاوید اساطیر زمین می‌ مانی ‏

و ترا ترسی شفاف فرا می‌گیرد.‏

در صمیمیت سیال فضا،‌ خش خشی می‌شنوی:‏

کودکی می‌بینی

رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه‌ی نور‏

و از او می‌پرسی ‏

خانه‌ی دوست کجاست.»‏