بگذار از عشق سخن نگویم

هیاهوی این شهر غریب؛ می خواهد نگذارد که تو حرفهایم را بشنوی...

اما من با تو سخن می گویم..

رساتر از همیشه...

و تو حرفهایم را می شنوی...

روشن تر از هر روز...

بگذار از عشق سخن نگویم...

بگذار وسعتش را در حصار کلمات محدود نکنم

؛ چرا که من عشق را با کلام در نیافتم...

برای من عشق نه کلام است

؛ نه صوت و صدا.. چیزی است وسیع تر از همه اینها؛ وسیع است و با نجابت..

مانند دلت...

با شکوه است و پر رمز و راز..

همانند چشمانت..

عمیق است و پر از صداقت...

همانند اندیشه هایت....

بگذار دریا بداند رقیبی دارد به زلالی قلبت..

وبه ژرفناکی نگاهت ..

و گفتی که معنای عشق در انتظار است و در فاصله ها..

و من تمام این فاصله ها را با صبر و انتظار..

به تماشا نشسته ام! چه رازیست در این فاصله..

نمی دانم که هر چه میگذرد مرا شیداتر می کند...

و من؛ شیدا می مانم.. ....

بگذار از عشق سخن نگویم

؛ بگذار وسعتش را در حصار کلمات محدود نکنم....