گیلانی
ها دو نوع لالایی دارند، یکی «گاره سری» لالایی هایی که بر سر گهواره
(گاره) خوانده می شود و دیگری «هلونه گردانی» ترانه هایی که بر سر هلونه
(ننو) خوانده می شود.
بخشی از ترانه ها و آوازهای محلی برگرفته از
لالایی های مادران و زمزمه های زنان گیلانی به هنگام کار در مزارع برنج و
باغات چای است، و این جایگاه زنان گیلک را علاوه بر سایر بخش های فرهنگ
وتاریخ گیلان ، در موسیقی گیلان بیش از پیش نمایان می کند.
باید به این
نکته اشاره داشت که لالایی در آهنگ و ریتم و حتی در مضمون چون تمام "ترانه
ها ی کار" است. ریتمش در متر آزاد برای کاستن ازطول مدت کار و خستگی ناشی
از آن و آرامش بخش است مضمون لالایی ها در عین حال که به فعالیتی در حال
انجام مربوط می شود بیشتر حدیث نفس مادر است و از آنجا که در لحظه های
تنهایی و خلوت مادر و نوزاد ترنم می شود سخن از رنج درد ، نا امیدی ،آرزوها
ورویاهای مادر دارد.دقت در مضمون لالایی های اقوام مختلف و طبقه بندی آنها
می تواند ما را در شناخت فرهنگ عمومی اقوام و مردم مناطق و به طور خاص
زندگی و نوع نگاه زنان آن جامعه کمک کند.
...لالا لای بوخوسه* می جان "روشن"
(با لالا لالایی میگفتی بخواب*.روشن جان)
بیجار-آموندرم چور.*.نوا---شون
(ای شالیزار-دارم میام-مبادا...خراب* شوی)
دره تا شالقوزه--می دونا- پاچول
(پاهایم تا زانو-توی گل ولای است)
بوخوسه مرزه سر-می پسره گول
(روی کرت شالیزاردسته گلم بخوابه)
تی لالا-گفتنم- لبریزه خواب بو
(لالایی خواندنت خواب آور بود)
هزار وار-بختراز گهواره تاب بو ...
(هزاربار بیشترازتاب دادن گهواره)
"زنده یاد شیون فومنی"